Ma belle mère

Lydia is mijn schoonmoeder, mijn franse schoonmoeder natuurlijk, al meer dan 30 jaar! Sinds ze weduwe is komt ze zelden meer in Frankrijk. Haar dochters hebben haar nog een paar keer meegenomen op vakantie en ook bij haar tweelingbroer is ze nog eens langs geweest.
Nu wilde ze natuurlijk graag ons huisje zien, na al onze verhalen. Het staat tenslotte in haar geboortestreek, om de hoek waar haar moeder geboren is.
En daar kwam nog bij dat haar broertje ziek is. Max heeft al een paar chemokuren achter de rug, maar nu ging het redelijk en had hij de energie om Lydia te ontvangen. Dit weekend zijn we dus met z'n drieën naar le Picardie gereden. Caline, het hondje van Lydia ging natuurlijk ook mee. Met z'n vieren dus...
Bij aankomst in Drucat, vlak bij Abbeville, kwam er nog iemand aanrijden. Nog meer visite? Of was het de buurvrouw of de dokter? Geen idee.
Maar Max en Denise reageerden verheugd op ons en op de vrouw. Het bleek Christine te zijn. Al jaren de ex van neef Philippe, maar blijkbaar heeft ze nog steeds goed contact met hen. Zo'n 26 jaar geleden hebben wij bij hen gelogeerd, toen alleen Baptiste er nog was. Een jaar later werd Mathilde geboren. Zij is vorig jaar getrouwd. Foto's werden tevoorschijn gehaald en familietrekken vergeleken.
Christine's broer blijkt bij ons in het dorp te wonen, maar of we die nog kennen? Toen we bij hen logeerden hebben we een familiefeest meegemaakt, met eten, veel drinken en een draaimolen... daar moet hij ook bij geweest zijn.

De volgende dag waren we uitgenodigd voor een diner. 's Middags natuurlijk. Dus om half een zaten we al aan het aperitief en een half uur later aan de maaltijd met wijn. Er werden sterke verhalen verteld en grappen gemaakt en er ging veel langs me heen, vanwege de taal. Maar Lydia was in haar element en het was mooi om te zien hoe blij ze waren om in elkaars gezelschap te zijn.
Moe vertrokken we aan het eind van de middag, slaperig.

Na een weekendje waarin we toch nog een beetje in de tuin hebben kunnen werken en we al het behang in de slaapkamer eraf hebben gehaald, maar dat vooral in het teken stond van de reünie tussen broer en zus ( na twaalf jaar!), reden we zondagmiddag weer naar huis. Nou, vooruit: we hebben eerst nog lekker gegeten in een restaurantje in Airaines. Het is tenslotte niet zo vaak feest!

Trombicula autumnlis

Dat is een mooie naam voor een naar beestje... We zijn er nu ook achter.
Vorig jaar kwam ik in augustus terug uit Allery met heel veel beten. Vlooienbeten dacht ik en ik gaf het vestje van mama de schuld, misschien hadden daar vlooieneitjes van Praline in gezeten.
Maar een winter later ben je dat allemaal vergeten en is er niks aan de hand. Er zijn bijna geen muggen in Allery (want geen rivieren, plassen, slootjes etc.) en met andere insecten valt het ook reuze mee. Ja vliegen, die zijn er wel, er staan tenslotte koeien in het veld naast ons. Maar ook daar hebben we niet overdreven last van.
Maar het werd weer warm en in de laatste week van onze vakantie, begin augustus, begon het weer. 's Nachts werden we gebeten, en ik kreeg bulten, heel erg jeukende bulten op plekken waar plooien zaten en onder kledingranden. Eenmaal thuis was alles na een week wel weer verdwenen.
Dus toen we dit weekend weer naar Frankrijk gingen had ik al een spuitbus met gif bij me om onze slaapkamer eens flink onder handen te nemen. En als het geen vlooien waren, wat voor enge dieren had je dan nog meer? Wandluizen, schaamluizen. Je gaat rare dingen denken.
En na de eerste nacht was het weer raak!
Wel twintig beten had ik te pakken en in mijn halve slaap dacht ik ook van alles te voelen lopen in bed... Brrrrr.
Nu was dit een speciaal weekend (zie de andere blog), waarin we elke dag op bezoek waren bij tante Denise. En zij vertelde van de aôutats. De beestjes van augustus.
In Nederland noemen we ze herfstmijten. Het zijn minuscule rode larven van de spinachtige mijtjes, die leven van menselijk en dierlijk bloed. En ze zitten in het gras te wachten tot er iemand voorbijloopt waarop ze zich kunnen laten vallen. Dan kruipen ze naar een lekker warm plekje (knieholtes, buikplooien) om zich een paar dagen tegoed te doen aan ons bloed. Hebben ze genoeg dan laten ze zich vallen en groeien uit tot een mijtje van 0,2 mm. Tot het weer te koud wordt. Dan heb je geen last meer van ze tot ze onverwachts weer opduiken in augustus...
Je bent gewaarschuwd!
O ja: wat helpt? Je wassen in een heel warm bad of onder een hete douche, want ze kunnen niet goed tegen warmte. Een hete theelepel op de plek houden helpt ook. Al snel is dan de jeuk over.
En iets van alcohol erop deppen of iets tegen insectenbeten, maar dat moet ik nog uitproberen.
Met mijn koffiekopje heb ik verschillende plekken onderhanden genomen en het hielp!

Perikelen

In deze tijd is het bijna zonde om niet naar Frankrijk te gaan, dus zo om de twee weken proberen we een weekendje daar door te brengen. Maar het zijn drukke tijden geweest... Kinderen jarig, zelf jarig, opleiding die veel tijd vraagt, invallen voor collega's.
En toch zijn we nog een paar keer geweest, maar gebeuren er wel vreemde dingen. Twee weken geleden kwamen we met z'n tweetjes aan en gingen moe van de reis lekker ons bedje in, maar nog geen half uur later lag Richard te kermen van de pijn. Tja, ga je dan naar de dokter? Terug naar huis? Ziekenhuis dan maar? Op naar Amiens, midden in de nacht door de donkere velden met het grote licht aan, in grote vaart, want Richard lag echt te creperen van de pijn.
In het ziekenhuis, waar we eerst voorbij reden, en daarna mochten we vanwege spoed toch het terrein op, werden we al snel geholpen, want het zag er echt niet best uit. Na twintig minuten mocht ik weer bij hem, hij had een paracetamol-infuus gekregen en nu maar afwachten. Veel vocht toedienen, zodat zijn urine nagekeken kon worden. En ja hoor: een niersteen.
Dat deed me denken aan die andere, eerste keer in een frans ziekenhuis met zwager Roy, in St. Pol. Ook een drama, en een niersteen dus.
Om half zes konden we dus weer naar huis, met een waslijst aan medicijnen. En die wilde R. natuurlijk zo snel mogelijk hebben. Dus na een powernap, kon ik op naar de bakker en de pharmacie voor pijnstillers en andere medicijnen. Hij ging maar een beetje aan de slag met het slopen van een muurtje, want daarvoor waren we gegaan: om de vouwwagen op ons terrein te plaatsen. En hij was nog maar net klaar met slopen of daar stonden onze gasten van dit weekend voor de deur! Papa en mama gingen voor het eerst in tijden weer eens kamperen en wilden dat bij ons in de buurt doen. Konden we mooi helpen met de voortent opzetten en zo.
Na een korte rondleiding (ja, je bent er zo door heen) hebben we ze naar een camping gebracht en daar heeft mama nog lekker voor ons gekookt. Het was reuze gezellig met hapjes en drankjes (water voor R.) en we konden ze met een gerust hart achterlaten, want ze leken het reuze naar hun zin te hebben.

De volgende dag toch maar vroeg terug, zodat R. op maandag naar het ziekenhuis in de buurt kon gaan. En prompt diezelfde dag is hij van een niersteentje bevallen!
Het weekend daarop vierde ik mijn verjaardag niet, maar ik had als cadeau aan een paar lieve vrienden gevraagd of ze ons met de volkstuin wilden helpen. Ineke en Oscar en Martine kwamen opdagen en gingen heerlijk te keer in de wildernis die het geworden was. De paar planten, struiken en bomen die ik nog wilde exporteren naar Allery bleven staan, maar dat was dan ook alles. Nu moesten de opgepotte planten natuurlijk zo snel mogelijk weer de grond in, dus dit weekend gingen we hoe dan ook weer naar Allery! De auto was aardig volgeladen, maar het ging goed. Totdat we de rotonde bij Airaines namen, net vijf kilometer voor we aankwamen.
Er stak iemand over en daar stopte Richard netjes voor. Dat had degene achter ons alleen niet in de gaten en ik hoorde een harde knal, een soort ontploffing. De aanrijding zelf voelde ik eigenlijk amper.
R. vloekte gelijk en toen pas begreep ik dat er iemand achterop ons was gereden, En terwijl ik omkijk wie dat zou kunnen zijn, zie ik diegene achteruit steken en snel wegrijden van de rotonde, een andere kant op. Als een gek nam ik het kentekennummer in me op en schreef het op, de man die overstak had het ook onthouden en bevestigde het en nog iemand die het gezien had. Zoveel getuigen en dan weg rijden, wat vreselijk stom! We leenden een bezem bij het warenhuis Bully waar we voor stonden en veegden de rommel op.
Nu maar weer op zoek naar de Gendarmerie. Ergens achteraf in het stadje, zit dus een piepklein politieburootje en er was nog iemand aanwezig ook! Een jonge, knappe gendarme met grote donkere ogen, die ons heel goed heeft geholpen (I love a man in a uniform!), hij schreef een heel proces verbaal uit... Toen pas konden we naar Allery rijden en wat eten. Planten uitladen en slapen.

De volgende dag zijn we heel hard aan het werk gegaan, hebben we weer heel wat brandnetelwortels uit de grond gehaald om deze eerste lading planten een (tijdelijk) plekje te geven.
Ook maandag bleven we nog en het was een heerlijk dagje: mooi weer en het allerzwaarste werk was gedaan. Nu nog wat gif spuiten op de rest van het onkruid (niet verder vertellen, het is erg tegen mijn principes) en de aannemer gebeld voor het aanleggen van de riolering. Ook dat is gelukt, dus als het goed is hebben we voor onze vakantie nog een echte afvoer. Tout á l'égoût!

Nu gaan we vaker!

Het wordt steeds leuker. Het huisje wordt steeds meer van ons, de tuin wordt groen en we leren de omgeving beter kennen.
Ik heb de neiging om nu van alles mee te slepen van thuis om dat daar dan op een veel idyllischer plekje neer te zetten. En dat ging nu juist even niet.
De BX had kuren, la voiture (van franse afkomst van via oncle Claude was hij bij R.'s vader terechtgekomen) was ons 10 jaar van dienst geweest, maar nu kwamen er toch wel ernstige mankementen aan het licht. De garage had nog wel een andere BX in de aanbieding, maar die werd onder handen genomen en nog niet klaar.
We vertrokken dus in de meivakantie met zijn drietjes in de Micra, mijn heen en weer autootje met beperkte laadruimte. En zo oncomfortabel was het eigenlijk niet.

Ik dook gelijk de tuin in, er was weinig veranderd, alleen de brandnetel stond hoger...Alhoewel, waarom bloeiden de fruitbomen niet? Nadere inspectie leerde dat we de bloei al gemist hadden. De peer en de pruim. Hopelijk hebben ze de vorst gemist.
Met de strimmer maakte ik een pad door het onkruid, heel diep de tuin in met een verlengsnoer en nog een snoer en nog een haspel en opeens rrrrrr...... stilte, bzzz. Ik denk dat ie kapot is.

Dan maar die grote brandnetelwortelkluwen ontleden. Terwijl ik daar bezig ben verschijnen onze buurvrouwen, de koeien. Eerst heel erg schrikachtig, maar de waterton staat vlak naast onze tuin, dus als er eentje haar angst overwint, volgt al snel de rest. En terwijl ik onder het onkruid betonresten van een paadje ontdek, komen de dames even gezellig kijken. Al snel staan er vijf koeien over mijn schouder mee te loeren. In de voortuin zijn dochterlief en manlief weer lekker bezig. Pippa snoeit de conifeerhaag, zodat de aannemer kan zien waar de riolering moet komen te lopen. Die hebben we gevraagd om een offerte te maken voor het aanleggen van die riolering. Hij komt veel later dan we verwachtten, maar hij heeft het al snel gezien, en zal morgen de offerte in de bus doen. Ja tuurlijk. Dit is Frankrijk. (3 weken later ontvangen we inderdaad een brief, maar durven we deze man nu wel in te huren?)

Koninginnedag gaat voorbij terwijl we lekker buiten klussen, lekker weer daarvoor. In Frankrijk is het een dag later een beetje feest, alle Fransen zijn vrij op 1 mei, de dag van de Arbeid. En de Fransen zijn ook praktisch en organiseren dan ook gelijk rommelmarkten. In de supermarkt had ik al eens zo'n handige gids gekocht van alle rommelmarkten in de hele omgeving, dus ik had mijn lijstje klaar. De eerst was zo klein dat we bijna niet naar de kraampjes toe durfden te lopen, ze stonden daar zo zielig alleen. En het was ook niks. Nog een paar rommelmarkten later, in een heerlijk zonnetje, vonden we nu een lekkere grote die het hele dorp doorslingerde. Daar werden we blij van! Terwijl de vogeltjes de romantische dorpssfeer verhoogden met hun gefluit, kuierden wij van kraam naar kraam. Bij de biertent hadden ze mijn favoriete bier (Leffe Ruby) op de tap, de kinderen van het dorp maakten rondjes op de babyscootertjes ernaast. Een paar hertepootjes en een strimmer rijker reden we weer naar ons huisje terug.

De rest van die meivakantie werd het weer steeds slechter, mist, grijs, regen: net als in Nederland. Nu konden we onze aandacht op het huis zelf richten. Van een muur in de keuken haalde ik de rest van het behang eraf en er kwam weer veel leem mee, een stoffige boel. Maar in plaats van het weg te gooien wilde ik wel eens weten of het nog opnieuw te gebruiken was. Een beetje water erbij, een lekker papje en gewoon de muur er weer mee aansmeren. En ja hoor, dat werkt. Natuurlijk werkt het, maar wordt het ook mooi? Als we drie weken later terug zijn is de plek goed opgedroogd en ziet het er prima uit. Daar kunnen we verder mee.

 

Hier nog een voor -en nafoto van het schilderwerk in de keuken. De verf die we in Frankrijk kochten is waterig en van niet al te beste kwaliteit, maar het werkte. De ruimte is echt een stuk opgeknapt en voelt veel meer aan als 'eigen'.

Na drie weken kunnen we weer, weer met de Micra, (het wordt wel spannend: die nieuwe BX moet wel een geweldige auto worden!) een Hemelvaartweekend. We weten er toch nog een kratje met geraniums bij te stouwen, ik heb behoefte aan bloemen!
We gebruiken de dagen om Bricomarchés te bezoeken, het slot van de voordeur te vervangen, met tafels te sjouwen, stellingkastjes in elkaar zetten, bloempotten vullen ... Er is genoeg te doen.

Op zaterdag nog een vroeg uitstapje naar onze brocante du bricoleur, waar we een koffiezetapparaatje op de kop tikken, oude tijdschriften, een Gervais ijs-parasol, een vaasje. En de rest van de middag rommelen we in de zon om van alles schoon en gebruiksklaar te maken.

Aan het eind van de middag vertrekken we naar Drucat, vlak bij Abbeville, waar we zijn uitgenodigd door oncle Max en tante Denise. We krijgen een rondleiding door hun enorme tuin (en krijgen alle soortnamen te horen van alle rododendrons en azalea's) en worden daarna verwend met lekker drinken en eten (in die volgorde).Pippa zit er eerst wat bleu bij, wat niet gek is als je niet mee kan praten. Maar na het eten, als de sfeer wat losser wordt, gooit Pippa er toch ook wat schoolfrans tegenaan. Wat geweldig toch om (voor mij aangetrouwde) franse familie te hebben!

Eerste plukjes groen (onkruid)

De voorjaarsvakantie hebben we natuurlijk ook aangegrepen om ons huisje te bezoeken. Nog wel aan de frisse kant, maar zo koud als vorige keer zou het zeker niet worden. De aanhanger werd de zaterdag ervoor aan huis bezorgd, dus we konden aardig wat inladen.
Thuis had ik ook nog gordijntjes genaaid van Ikeastof  (natuurlijk) met een moestuinmotiefje. Het werd op slag een stuk gezelliger toen ik het ophing ;-)
Het was droog, niet te koud, dus wat lette ons? We gingen de tuin in, die ons eerst nog afschrok omdat ie vol met brandnetels stond. Nu, na de flinke vorst, was de tuin een stuk overzichtelijker. Hoe zou de grond hier zijn? Net zo zware klei als thuis?
Het leek er wel op als je op de weilanden om ons heen keek.
We begonnen met een stuk grond aan te harken, als het oude droge spul weg. Eronder de net beginnende brandnetels, nog heerlijk klein.
Het viel eigenlijk mee, de grond was toch een stuk losser dan verwacht. En ook al zat die grond vol met dikke gele brandnetelwortels, het was er redelijk goed uit te halen.
Al snel waren we aan het spitten en steken. Met maar één riek en één spade konden we niet allemaal dit leuke werk doen, eigenlijk had Pippa daar toch al niet zo'n zin in. Kon ze niet nog wat snoeien?
Geen probleem ook snoeischaren hebben we genoeg. Er staan achterin een paar bomen en struiken die tot bomen zijn uitgegroeid. Een hazelaar met te veel takken en meer dan drie meter hoog mocht er als eerste aan geloven. De spar werd van onderen ingekort, zodat je er nu goed onderdoor kan lopen.
De peer werd van de onderste, wilde takken ontdaan. Maar eigenlijk moet daar van boven ook nog wat uit, iets voor de volgende keer... Een oude vlierbes werd gekortwiekt, een enorm gesjouw, met takken die door elkaar waren gegroeid.
Richard had ondertussen allerlei oud vuil bij elkaar gehaald en in de aanhanger gestapeld, dat kon de volgende dag mooi naar de dechêtterie (dechetteraaa...)!
's Avonds een lekkere quiche gemaakt, dat gaat er wel in, na dat zware werk. Het is heerlijk om op je gemak te koken, in ons kleine keukentje. Thuis vind ik er niet zo veel aan, koken als je thuiskomt van je werk en dan de volgende dag weer en maar bedenken wat je nu weer moet eten... Maar in Allery komt er van alles in me op als ik door de supermarkt loop en neem de tijd voor koken in pruttelende pannen.
Na al dat gesjouw, moet een vakantie toch ook wel een beetje leuk zijn: tijd voor vermaak! We kozen gelijk de mooiste dag, de zon scheen en het was wel zo'n 16 graden! Een dagje naar Amiens, een beetje shoppen om onze jongste dochter een plezier te doen. We liepen er lekker een beetje rond, winkeltjes kijken. Iedereen was vrolijk door dit mooie weer. In Amiens waren ze alleen vergeten de verwarming uit te doen in de Galeries Lafayette... terwijl we juist alles eens goed wilden bekijken. Met een zwaar hoofd kwamen we weer naar buiten, frisse lucht!
We vermaakten ons met kookwinkels bezoeken en natuurlijk een paar kledingwinkels van ketens die je ook gewoon in Rotterdam hebt, maar ja, misschien hebben ze er toch andere dingen?
Een kopje koffie op een terrasje tussen de studenten en toen was het wel mooi geweest, nog boodschappen doen bij een gigagigasupermarkt (zullen we die breedbeeld tv dan maar kopen?) en dan weer lekker vroeg naar bed.
En wat doen we met die takken, al dat snoeihout? Het is wel heel veel werk om dat naar de dechêtterie te brengen! De wind staat goed, we gaan gewoon een fikkie stoken! Net als de fransen, gisteren werden we nog uitgerookt door de buurman. Het valt niet mee om een goede fik te stoken met vers hout, maar na een mislukt experiment met een ton, blijkt het op de grond nog het best te branden.
Ik brouw een uiensoep, zo lekker heb ik 'm nog nooit gemaakt, en we eten hem lekker bij ons vuurtje op.
Pippa is lekker bezig en snoeit en sjouwt dat het een lust is. Ze sopt nog even haar Cococola-kratje, die we bij de Brocante hebben gekocht. Voor thuis, op haar fiets, heel stoer.
Ik heb mezelf blij gemaakt met een klok die ook de dag van de week (in het frans natuurlijk) en de datum aangeeft.

Het is een nuttig midweekje geweest en hebben lekker wat werk verzet. We dekken de grond af met het stukje zeil dat we nog hebben en hopen dat de brandnetels zich nog even inhouden. We hebben in ieder geval genoeg om er nog eens een soepje van te brouwen!

Froide glaciere (ijs-en ijskoud)

We twijfelden wel even, hoor. Het zou gaan sneeuwen en het was nu al zo koud. Maar het zonnetje zou schijnen en we hebben ook in Ecoivres in vrieskou geslapen... Okee, we gaan!
Pippa bleef bij een vriendinnetje, wel zo wijs. Fee gaat nog steeds niet mee, die wacht het mooie weer af...
We rijden het nu precies in 4 uur, en met een mooi zonnetje was het een prima reisje. Als we het huisje binnenkomen duiken we gelijk op de thermometer. Wow, precies NUL graden!
We willen de gaskachel aandoen, maar gas dat te koud is, brandt dus niet. Gelukkig doet de magnetron het wel en we warmen de hittepit-kruik op en draperen die om de gasfleshals.
En na drie keer opwarmen, vier keer, en vele vele lucifers slaat de gaskachel aan, gelukkig. Het elektrisch radiatortje doet ook zijn best en Richard stookt het fornuis op met het hout dat we net gekocht hebben.

Ik maak zelf een lekkere cassoulet en zien en voelen de temperatuur langzaam oplopen. Veertien graden is best lekker!
Maar we besluiten toch maar in de keuken te gaan slapen, want de slaapkamer is onverwarmd en heeft ijsbloemen op de ramen.

De volgende dag worden we wakker met een heel dun laagje sneeuw, yeah! Kachels weer aan, en we proberen of kolen ook werken. Achter ons huis ligt nog een bak met een heleboel oude kolen, sommige wat groen uitgeslagen, maar ze blijken nog prima te werken. En de warmte is uitstekend, het wordt warmer en het brandt langer.

Ik bouw een pompoensoepje met de passevite, die er met dit weer goed in gaat. Ik maak een begin met het behang van de muren peuteren, een frustrerend langzzam vorderen werkje...
Dan gaat Richard de zolder weer op, net als de vorige keer, en maakt zijn werk af. Hij is begonnen met het stof van de dakspanten te vegen, het laatste stukje is gedaan en hij kan nu met de zoldervloer beginnen. Nou, een heel klein stukje nog maar, twee emmers en dan roep ik hem tot de orde.
We zouden nog naar onze tweedehands warenhuis gaan! Hij wast zich en trekt schone kleren aan en dan snel naar Condé-Folie!
Een half uurtje houden we het vol, het vriest daar ook! We tikken er nog een butagasfles op de kop en ik een stapel vintage woontijdschriften. We rijden nog een rondje door de omgeving, dat er idyllisch bij ligt. Het Somme-dal is erg mooi met al zijn bevroren plassen en in de auto is het lekker warm.

Na nog zo'n  nacht worden we in de kou wakker. Niet alleen ligt er een flink pak sneeuw (het sneeuwt nog steeds), maar vannacht is de stroom uitgevallen en dan doen elektrische dekens en radiatoren het ook niet meer... Maar we hebben geluk, als we opstaan hebben we opeens weer stroom! Nu kunnen we toch nog de waterkoker opzetten voor een lekker kopje thee. Maar de thee staat nog maar net te trekken of de stroom valt al weer uit. Totdat we naar huis gaan hebben we het niet meer aangezien. Arme buren, hopelijk hoeven ze vanavond niet met kaarsjes in de kou te zitten... Wij hebben onze kolen nog, dus koud hebben we het niet. Omdat we niet weten wat de rest van de dag aan sneeuw zou kunnen brengen besluiten we toch maar naar huis te gaan. We zien de buurvrouw nog even, om de sleutels te halen, als de deur achter ons in het slot valt... wat een vooruitziende blik van Richard om de sleutels ook bij haar achter te laten! Dan vertrekken we en moeten de eerste 50 kilometer erg rustig rijden vanwege de slecht begaanbare wegen. Maar de snelweg is prima begaanbaar en na Amiens ligt zelfs helemaal geen sneeuw meer! Pas diep in België zien we weer meer sneeuw liggen. Het is dus heel erg plaatselijk gevallen!? In ieder geval is het erg rustig op de weg en we kunnen weer lekker doorrijden, om daarna in een heerlijk warm en behaaglijk huis thuis te komen.

Prachtige herfstwandeling

 

Ongelooflijk, half november en dan is het zulk prachtig weer! Wel koude nachten, maar praktisch zonder wind en een mooi maantje. We twijfelden in bed of we het buitenlicht wel hadden uitgedaan!

Op vrijdagmiddag vertrokken (we moesten wachten tot Pip uit school was) en in het donker aan komen rijden. Onderweg opgeschrikt door opvliegende uilen voor de auto...

Maar het huisje stond er nog en het was al snel warm gestookt. Nog even wat eten, wat haken en dan naar bed!

 Zaterdagochtend, natuurlijk na een lekker ontbijt, natuurlijk!, dook Richard de kast in. Op zoek naar het luik naar de zolder. Vorige keer - toen er wat dakpannen zijn gelicht om naar binnen te gluren - hadden we in de hoek een richel gezien, die op een luik zou kunnen duiden. Want nergens is ook maar iets te vinden in het huis (of er buiten) dat toegang zou kunnen geven tot de zolder!
En dat mogelijke luik zit precies bovenin de ingebouwde kast, die we la helemaal hadden schoongemaakt en ingeruimd. Ja hoor.
De andere kast was nu aan de beurt en Richard mocht eerst. Het vuile werk doen. Dus.
Pip en ik genoten van een boodschapje in Oisemont ( 7 minuten rijden door een mooie vallei). De warmte van de zon verbaasde me en ik had opeens enorme behoefte aan een wandeling. Bij de lunch, buiten in de zon, pakte ik de kaart erbij en zag dat aan de overkant bij ons een mooi stukje lag voor een wandeling.
Een valleitje ook, Le Fond d'Allery heet 't. Geen huizen, alleen velden en bossen. En aan het eind het dorpje Vergies, dat ons keerpunt moest worden.
Ik had de wandeling toch een beetje onderschat. Zeker voor Pippa die op haar rubber laarzen liep. Het geklaag was niet van de lucht, ze kreeg een blaar en vond er niks meer aan...
En ze had wel een beetje gelijk, het was te ver. Nou ja, uiteindelijk toch zo'n tien kilometer...
Maar je ziet, ze hield toch nog van me ;-)
Uitgeput maakte ik eten (ik moest het nog een beetje goedmaken), daarna ging het weer wat beter. Ik gaf Pips nog een lesje haken, wat niet zo goed lukte, omdat ze links is.
Moe maar voldaan doken we ons ijskoude bedje in.

De volgende dag was het een stuk minder leuk. Grijs, grijzer, grijst. Geen weer om naar buiten te gaan. Dat kwam goed uit, want nu konden we goed doorwerken.
De spullen konden verhuisd worden en Richard dook gewapend met de zaag de kast in. Gejuich: ja een luik!
Na een hoop gerommel verdween hij opeens naar boven. Niet lang daarna kon ook Pippa de verleiding niet weerstaan, ook zij hees zich het gat in. Alleen ik bleef kalm zitten en wachtte af wat ze daarboven zouden vinden. Ja dag! Ik ga niet door zo'n gat kruipen en dan maar hopen dat ik ooit nog terug er doorheen pas? (Zit hier een klein traumaatje?)

Er is dus een goede vloer op de zolder, verborgen onder een hele dikke laag stof en gruis.
Het biedt zeker mogelijkheden om de ruimte er bij te trekken. Een trapje er naar toe, goed aftimmeren en isoleren, een beetje glas en dan heb je een prachtige slaapzolder.
OK, je moet het wel doen en ons kennende kan dat nog wel even duren. Maar we hebben de tijd ( en nog geen geld, haha).
Wordt dus vast nog vervolgd, dit verhaal.

En dan kwam er ook nog een verrassing te voorschijn: een mooi nachtkastje! We hebben 'm nog niet goed kunnen bekijken, want nu was het weer tijd om in te pakken.  Terug naar Brielle...